از ماه رمضانِ رویایی من...
روزهای پایانی ماه رمضان هست و سه تا سحر بیشتر نمانده و من هنوز تمام نشده دلم براش تنگ میشه... از ماه رمضان امسال هم هیچی نفهمیدم... خیلی سالِ دلم ماه رمضانی می خواد که از ماه رجب پیشوازش و برم... ماه رمضانی پر از عطر نماز و دعا و قران... ماه رمضانی که شب های احیاش حرم شاه عبدالعظیم باشم... یا مسجد محله ... یا امام زاده حسن... امام زاده علی اکبر چیذر ، امام زاده صالح هم خوبه... و بعد از پایانِ شب های احیا، برم مشهد و روزهای آخر از افطار تا سحر تو حیاط امام رضا باشم تا طلوع خورشید روز عید فطر... آره سه روز پایانی رو معتکف بشم تو حرم امام رضا...
خوش به سعادت هر کسی که الان تو حرم امام رضاست... دعای کمیل رو تو صحن اسماعیل طلایی خونده و الان کنار مزار آقای نخودکی نشسته و داره گنبد طلایی امام رضا رو و زائرهای دلشکسته و خوش سعادتش که طلبیده شدن و به پنجره فولاد دارن دخیل می بندند رو تماشا میکنه و با امام رئوف درد و دل میکنه... دلم یه ماه رمضانِ این شکلی می خواد... ماه رمضانی که وقتی خورشید صبح عید داره طلوع میکنه نسیم استجابت دعا صورتم و نوازش کنه...
